Şaizer Uzgur / Annem

Annem

Göhsüne yaslanıp da ağlasam dedim annem
Gözyaşlarım sel olup sel gibi aktı annem
Bıktım ihanetinden dostlarımın, sevdamın
Yüzüm gülüp arkamdan vuruyor annem

Yaşamak saymıyorum gülmeyince çocuklar
Mutlu olamıyorum doymayınca tüm açlar
İçimi acıtıyor, savaşıyor insanlar
Yüreğimde acılar yoruyor beni annem

Düşmeye gör birkere, baban bile dost olmaz
Nerde O en sevdiğim dediğin O insanlar
Kardeşlerin yok olur, elinden de tutmazlar
Bir senin sıcaklığın sarıyor beni annem

Kapımı açınca gülümseyerek
Dağ olursun sırtımı yaslayacak
Bu gönül sen varken yaşlanmayacak
Çocuk ruhumu senden alıyom annem


Herkes terk etti de, bir sen gitmedin
Her darbede eridim de yine bitmedin
Hiç kimseden sevgi medet etmedim
Senin sevgin bana yetiyor annem

Nasırlı ellerin ateş korunda
Ne acılar oyaladın koynunda
Bir kem gözlünün nazarından
Duaların beni koruyor annem

Olmasaydın, ne olurdu ki halim?
Tutunacak dalım, tek dayanağım
Kokun bile benim hayat kaynağım
İçime bin huzur veriyor annem

Sözcükler yarışır seni yazarken
Gönlüm huzur bulur seni koklarken
Seni her gün senin ile yaşarken
Dizlerinde uyurken özlüyom annem

İçim aydınlanır evde gezerken
Dertlerim yok olur beni beklerken
Gözlerime bakıp, hatrım sorarken
Dünyalar benim oluyor annem

Rabbim, ömür versin benim ömrümden
Bir annemdir çalınıyor gönül telimden
Duam oldun, her gün namaz ardından
Her vakitte seni diliyor annem

Sen, bir ömre sığdırdın da sevgini
Bir şiir sana yetmez ki annem...
Sırtıma ver çekeyim ağır gelen yükünü
Sana bir değil, bin kez. kurban olayım annem...


2002

Şaizer Uzgur